"Ηχογραφία" είναι ο τίτλος της έκθεσης με φωτογραφίες που παντρεύουν τις αισθήσεις της ακοής και της όρασης σε μία στιγμή.
Τη στιγμή καταγράφει ο φωτογραφικός φακός του Νίκου Μαραβέγια,φωτογράφου με ιδιαίτερη αδυναμία στους μουσικούς και στη μουσική,θαμώνα συναυλιακών χώρων και φίλου Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών,που δημιούργησαν κατά καιρούς εξαιρετική και μοναδική χημεία με το κοινό.
Ο φακός του καταγράφει, άλλοτε σε χρώμα και άλλοτε σε μαύρο-άσπρο,«κλεμμένες» προσωπικές στιγμές των ερμηνευτών και των μουσικών επί σκηνής.Μπροστά στο κοινό, πίσω και κάτω από τα φώτα, χαμένους στη δική τους δίνη του χρόνου, εκεί που ο ίδιος και οι θεατές τους ακολούθησαν, χόρεψαν, τραγούδησαν και ταξίδεψαν με τις μουσικές τους.
Τα εγκαίνια της έκθεσης "Ηχογραφία" θα πραγματοποιηθούν το Σάββατο 9 Μαϊου 2009, στις 19.30, στο Καφέ Μπαρ *bliss στη Θεσσαλονίκη (Ερμού 51 Αριστοτέλους, τηλ. 2310.250400 ).
Οι άμεσες ανάγκες του σπιτιού, όπως αυτές προκύπτουν την δεδομένη χρονική στιγμή, είναι οι παρακάτω (οι υπογραμμισμένες είναι πιο άμεσες): 
Tο Σάββατο 12 και την Κυριακή 13 Δεκεμβρίου, ελάτε να βοηθήσουμε το «Χαμόγελο του Παιδιού» να συνεχίσει να χαρίζει χαμόγελα σε παιδιά που το’ χουν πραγματικά ανάγκη.
Μάθε να αγαπάς τα Κυριακάτικα απογεύματα. 
*Tapas σημαίνει τάπα, πώμα. Η πρώτη τους εμφάνιση ήταν στις καντίνες έξω από τις αρένες που γίνονταν οι ταυρομαχίες, όπου το πλήθος ορμούσε διψασμένο για ένα ποτήρι χύμα κρασί. Επειδή όμως η περιοχή ήταν γεμάτη... μύγες, λόγω των ταύρων και των αλόγων, οι καντινιέρηδες είχαν βρει μια πρακτική λύση, που ήταν παράλληλα και κέρασμα προς τους πελάτες τους. Βούλωναν το μπουκάλι με το χύμα κρασί που σέρβιραν, χρησιμοποιώντας... μία ελιά, έτσι ώστε να μην πέσει μέσα καμιά μύγα! O τελευταίος της παρέας ήταν ο τυχερός, μιας και έτρωγε την «κερασμένη» ελιά! O αυξανόμενος, όμως, ανταγωνισμός άλλαξε τον τρόπο σερβιρίσματος του κρασιού. Oι καντινιέρηδες άρχισαν να ακουμπούν πάνω στα χείλη των πλαστικών ποτηριών, σαν καπάκι, μία λεπτή φέτα ψωμί και 1-2 ελιές, που σταδιακά εξελίχθηκαν σε μία φέτα του παραδοσιακού αλλαντικού jamόn, μία αντσούγια ή μία λακέρδα με λίγη κάππαρη. Μέσα στα επόμενα 100 χρόνια, τα tapas μετακόμισαν στο κέντρο της πόλης. Τα μεζεδάκια από το στόμιο του μπουκαλιού τοποθετούνται σε λαδόκολλα και μετά σε ένα μικρό πιάτο. «Κλέβουν» γεύσεις από γειτονικούς λαούς, «παίζουν» με τα υλικά και τους τρόπους σερβιρίσματος και γίνονται αγαπημένη συνήθεια μέσα και έξω από τα ισπανικά σύνορα.
